Zwolle – De Zwolse SP presenteerde maandagavond tijdens de gemeenteraadsvergadering in Zwolle een rapport over de werkwijze van het project WorkFast zoals dat onder andere door de gemeente Zwolle wordt uitgevoerd. De SP ontving tientallen verontrustende klachten en heeft deze gebundeld in een rapport met aanbevelingen.
Bij WorkFast krijgen werkzoekenden een zeer intensief traject waarbij ze onder andere tot 25 keer per week moeten solliciteren, ook als er geen vacatures zijn. Werkzoekenden kunnen meermalen per dag worden opgeroepen door de sociale dienst. Sommige deelnemers moeten tot wel 32 uur per week zonder loon werken op de sociale werkplaats. Werkzoekenden dienen gemiddeld 36 uur per week bezig te zijn met solliciteren en het zoeken naar werk. SP-fractievoorzitter Tjitske Siderius: “Uit ons rapport blijkt dat mensen worden vernederd, ontmoedigd en zelfs fysiek ziek worden van het WorkFast-traject. De verhalen van deelnemende werkzoekenden zijn vaak echt hartverscheurend. De werkwijze van WorkFast zorgt in de praktijk voor heel veel leed. Wat de SP betreft trekt de gemeenteraad snel de stekker uit WorkFast.”
De afgelopen maanden is het project WorkFast meerdere malen onderdeel van discussie geweest, zowel in de Zwolse politiek als in de media. Op verschillende plekken zijn klachten van deelnemers aan het project binnengekomen. De SP heeft een meldpunt opgericht om de klachten te verzamelen.
De verzamelde klachten zijn van een dusdanig zware aard dat de SP vindt dat de gemeenteraad op korte termijn in debat moet over de omstreden methode. De klachten bestonden onder andere uit klachten over psychische intimidatie, onbeschofte behandeling en het negeren van advies van medische professionals.
Reacties over WorkFast:
‘Bij de allereerste afspraak zei ze op verwijtende toon dat het tijd werd dat ik eens leerde zélf mijn broek op te houden.’
‘Herhaaldelijk zijn we psychisch onder druk gezet door middel van sterk intimiderende taal en werd er gedreigd met strafkorting indien we niet meewerkten. Echter we werkten gewoon mee. Afgelopen week was het weer zover en het betrof weer mijn vrouw. Een afspraak van WorkFast werd verzet door hunzelf. Maar een collega belde later op en zei dat mijn vrouw niet op de afspraak was geweest en vertelde haar over de mogelijke consequenties (korting op de uitkering).’
‘Op een vrijdagochtend was ik druk bezig met schilderen in mijn huisje. Ik kreeg een telefoontje voor een sollicitatiegesprek die middag. Ik bel WorkFast op om te zeggen dat ik niet kan komen op hun afspraak omdat ik een sollicitatiegesprek heb. We hebben een nieuwe afspraak gemaakt voor later in de middag, ná het gesprek. Ik had de sollicitatie achter de rug en was aangenomen. Eenmaal terug in mijn huisje, nog niet eens een uur later, staat de sociale dienst in mijn nieuwe woning. Dat ik niet was komen opdagen op mijn afspraak bij WorkFast. Ze dreigden met een brief, die heb ik niet aangenomen.’
‘Ze stellen bedrijven voor die met het openbaar vervoer meer dan anderhalf uur reizen zijn, Zeggen ze erbij, als je een jaar gewerkt hebt dan kun je een autootje kopen. Ik heb ze nét daarvoor verteld dat ik nog niet de afhandeling van de curator heb gehad en dus de schuldsanering nog moet beginnen. Een auto zit er echt niet in de komende tijd. Ook heb ik een kindje van (……..) jaar waar ik voor moet zorgen. En als je dan vragen stelt in verband met de opvang die maar tot 18.30 uur kan, krijg je te horen dat je problemen zoekt en creëert.’
‘Op dit moment ben ik voor januari gekort op mijn uitkering omdat ik in plaats van 5 maar 3 sollicitaties per dag doe. Iedere dag telefonisch bereikbaar zijn, direct terugbellen al dan niet na een voicemailbericht. Direct elke dag terugmailen als zij je gemaild hebben. Reageer je per ongeluk niet dan word je gekort op je uitkering. Doe je dit alles wél wordt je ook gekort. Want ze zullen je in de hoek zetten waar zij je willen hebben.’
‘Bij mijn eerste gesprek ging het er al hard aan toe……..Ze vertelde me dat ik plastische chirurgie aan mijn oren moest overwegen omdat ik zichtbare gaatjes in mijn oorlellen heb. (……..) De verhuizing vond plaats omdat ze vond dat ik als homoseksuele man in (……..) geen baan zou kunnen vinden. Ze kwam tot de conclusie dat ik naar de Randstad moest verhuizen omdat ik daar meer kans zou hebben op een baan omdat men volgens haar toleranter zou zijn in een grote stad. Ik kreeg van haar de opdracht om zo snel mogelijk een huis te vinden.’
‘Mag ik je een tip geven? Doe eens wat aan je lichaamsgeur. Je stinkt.’
‘Vandaag de eerste ervaring met WorkFast gehad in (……..). Ik heb nog nooit zo’n onaangenaam intimiderend gesprek gehad. Ik ben een vrouw van (……..) jaar en ben jankend thuisgekomen.’
‘Het is hun manier van toonzetting en jouw kwetsbaarheid met een uitkering. Je bent in een afhankelijke positie en daar spelen zij op in met hun machtsvertoon.’
‘Vanaf letterlijk mijn allereerste contact met WorkFast in 2012 heb ik de indruk gehad dat WorkFast bewust, impliciet of expliciet, aanstuurde op situaties waarin ik in diskrediet gebracht kon worden, zodat repercussies op mijn bijstandsuitkering verdedigbaar c.q. te rechtvaardigen zouden zijn. Ik heb dan ook tijdens het hele traject het frustrerende gevoel gehad dat het in feite niet uitmaakte wat ik deed of naliet. Hoe zeer ik ook mijn best deed, repercussies kwámen er, linksom of rechtsom.’
‘Ik had al heel snel door welke kant ze op wilden. Door het iedere keer weer dreigen met het korten van je uitkering en je onder druk zetten. Ondanks dat je je best doet en aan alles voldoet weten zij alles zo te draaien dat jij degene bent die het allemaal niet goed doet.’
‘Mij is onder andere verteld dat als ik mijn telefoon ook maar 1 moment niet bij me heb of niet opneem, mijn uitkering gekort kan worden.’
‘Ik kwam een keer niet aan die 25 sollicitaties en ja hoor. U wordt gekort. Dus zei ik dat ik alleenstaand met kinderen ben, dus eigenlijk geen cent kon missen. Daar hadden ze totaal geen boodschap aan.’
‘Op (………) 2012 had ik een afspraak met WorkFast. Dit is tevens de eerste en enige afspraak waarop ik te laat gekomen ben en wel 8 minuten, omdat ik onderweg een mevrouw geholpen had bij het vinden van haar juiste bus. Toen mevrouw (……..) mij 12 minuten na ons afspraakmoment (9.30) kwam ophalen kreeg ik van haar een brief uitgereikt. In deze brief wordt gesteld dat ik niet op de afspraak ben verschenen, hetgeen onwaar is. Ik ben wél verschenen, maar te laat. Natuurlijk heb ik tegen deze gang van zaken onmiddellijk geprotesteerd. Dit hielp niet. De inhoud van de brief bleef volledig van kracht. Ik had door mijn te laat komen ‘de voortgang van mijn traject WorkFast ernstig belemmerd.’
‘En bij WorkFast tonen ze ook geen begrip. Alles moet gaan zoals zij het willen en ik heb ook een officiële waarschuwing gekregen. Ik werk als (……..) en ik moest op een vrijdagmiddag op een afspraak van WorkFast komen, terwijl ik zei dat ik niet kon omdat ik direct uit mijn werk naar de voedselbank moest. Ik stelde voor om dan maandag te komen, maar nee, ik was verplicht om te komen op vrijdag om 16.00. Die vrijdag stond ik om 15.30 in de rij voor de voedselbank en heb toen gebeld naar WorkFast omdat ik de afspraak niet zou halen. Alsnog heb ik van hun een officiële waarschuwing gekregen voor het niet nakomen van een afspraak.’
‘Terwijl ik tussen de 17 en 22 uur per week werkte (iemand was met zwangerschapsverlof) moest ik hetzelfde traject volgen als iemand die werkloos was. Soms moest om 9.00 uur bij WorkFast zijn, daarna langs uitzendbureaus gaan en daarna ’s avonds tot 22.30 werken (niet hun probleem zeiden ze).’
‘Waarom? Waarom toch, mijn vrouw heeft het niet gemakkelijk. Zij werkt 13 uur in de week, is mantelzorger voor mijn moeder én haar eigen moeder die ziek en sterk dementerend is. Dit vraagt veel van haar en WorkFast stelt: ‘Daar hebben wij niks mee te maken.’
‘Ik moest telkens verantwoording afleggen waarom ik niet bij mijn vriend ging inwonen die 2,5 uur reizen verderop woont. En dit terwijl ik nog helemaal niet klaar ben voor samenwonen.’
‘Toen ik binnen 2 uur ingeschreven moest staan bij 20 uitzendbureaus in (……..), brak mijn klomp. Zelfs WorkFast heeft uiteindelijk moeten toegeven dat dit niet kan.’
Vanaf het eerste gesprek waarin je de mededeling krijgt 5 sollicitaties op een dag te moeten doen en 2 keer per week op gesprek te moeten komen (controle) bleek deze opgave te zwaar voor mij te zijn. Ik kreeg problemen met eten en slapen omdat ik de verantwoordelijkheid die ik draag als alleenstaande moeder niet meer kon opbrengen tezamen met het enorm opgejaagde traject van WorkFast.’
‘Het blijft toch een triest gegeven dat je gedwongen wordt om je kinderen naar een buitenschoolse opvang te brengen, terwijl dat je als moeder tegenstaat. Het feit dat je aangeeft daar ‘moeite’ mee te hebben wordt weggewuifd doordat WorkFast zegt: ‘Mevrouw, alles wordt voor u vergoed.’ Met andere woorden: waar maakt u zich druk om. Ik zie mijn kinderen echter niet als bijzettafeltjes maar als een kostbaar bezit waar ik zuinig op ben. Kinderen worden door WorkFast gezien als een belemmering. Dat voelt als moeder zeer kwetsend.’
‘Steeds meer ging WorkFast zich bemoeien met mijn privé-aangelegenheden en onredelijke eisen stellen op dit gebied. Ten tijde van mijn traject verrichtte ik met heel veel plezier 4 uur per week vrijwilligerswerk voor Stichting (………). Dit deed ik alleen in de avonden en de weekenden. Toch moest ik van WorkFast stoppen met deze werkzaamheden omdat ze mijn productie bij WorkFast zouden belemmeren. En dat terwijl ik juist mijn vrijwilligerswerk gebruikte bij het netwerken en het op peil houden van een arbeidsritme.’
‘Na verloop van tijd kon ik aan het werk (nachtdienst). Ik kon gewoon vanuit de nachtdienst drie uurtjes wakker blijven en door naar Hanzelaan 180. Daar had ik een afspraak om 9.00 uur. Ik had heel duidelijk aangegeven dat ik moest werken, maar ook daar hadden ze blijkbaar geen boodschap aan.’
‘Ik legde uit dat ik ziek was. Dit werd niet geloofd. Mijn ziekte (……..) is inwendig en niet aan de buitenkant te zien. Ene (……..) zei dat hij ook wel eens niet lekker is maar toch 40 uur werkt. Twee maanden lang werd ik geïntimideerd en de stress bouwde zich op. Ik had contact opgenomen met mijn dokter die mij bij een psycholoog plaatste. Mijn ziekte werd intussen alsmaar erger. (……..) Ik kon het traject WorkFast gewoon niet meer aan. Een paar dagen nadat ik voor het laatst bij WorkFast ben geweest werd ik met spoed in het ziekenhuis opgenomen. De stress in combinatie met mijn ziekte hadden zijn tol geëist. Ik bevond mij in een levensbedreigende situatie. Ik woog nog maar 55 kilo omdat voedingsstoffen niet meer door mijn lichaam werden opgenomen. De medicijnen sloegen niet aan en daardoor moesten ze in een spoedoperatie mijn gehele dikke darm verwijderen en een stoma plaatsen. Daarna heb ik nog wekenlang aan de medicijnen in een bed gelegen. Ik verwacht nog 2 volgende operaties. Op je 23ste met een stoma leven is niet erg prettig kan ik u vertellen, maar WorkFast had haar doel bereikt. Weer een bijstandstrekker minder. Bijstand was mijn laatste vangnet. WorkFast vond van niet.’
‘Mijn broer is van de ene ellende in de andere terechtgekomen en zit inmiddels aan de lat. Hij is toen naar (……..) verhuisd zodat zijn familie hem ook wat kan helpen. Hij kwam toen in een WorkFast-traject terecht. Dat ging moeizaam omdat hij onder bewindvoering staat en alle zaken met betrekking tot financiën ook met de bewindvoerder besproken moeten worden. 6 maanden later na veel problemen en na al een aantal keren zonder geld voor eten gezeten te hebben (gelukkig kon hij bij zijn familie eten) heeft hij allerlei stressklachten en loopt hij nu ook bij het maatschappelijk werk. Kwam hij bij WorkFast afgelopen maandag en gaf hij aan dat hij allerlei klachten heeft. Reageert de beste vrouw direct met ‘Neem je me nu in de maling?’ Waarop hij antwoordde dat hij een nieuwe afspraak wilde omdat hij zo niet vond dat hij serieus behandeld werd. Waarop de vrouw hem bedreigde met ‘Als je nu wegloopt dan ga je dat voelen in je eigen zak en dat zal je bewindvoerder niet leuk vinden’. Waarop hij aangaf dat hij zich niet laat bedreigen.’
‘Ik ging naar WorkFast om te informeren naar een eventueel aanvullende uitkering. Ik had zelf een parttime baan waarvan we niet konden rondkomen. Mijn vriend had helaas studievertraging opgelopen omdat hij gezakt was voor zijn examen en had dus geen recht meer op studiefinanciering, maar nog wél op een lening bij het IBG. Hier hadden de mensen van WorkFast ook nog een mooie opmerking over: ‘Je moet de volledige lening nemen (dat kwam neer op 560 euro per maand als ik me goed herinner) en dat wordt dan van je uitkering afgetrokken. Dan blijft er dus eigenlijk niets over en zouden wij ook nog eens met een schuld zitten, aangezien dat geld dat je leent helemaal niet van jou is. Met andere woorden, op dit punt zouden we ons alleen maar in de schulden werken, want lenen is dubbel en dwars terugbetalen. Je kunt toch niet werken om de ‘rente’ van je aanvullende uitkering te moeten betalen?’
Foei foei foei, wat een trieste verhalen. WorkFast = WorkLast
Martijn v.d. Veen van het CDA heeft na een eerder artikel hier laten weten dat hij ook onderzoek heeft gedaan. Daarna nooit meer iets van gehoord.
Op deze pagina staat een link naar het rapport http://zwolle.sp.nl/nieuws/2014/05/sp-presenteert-onderzoeksrapport-workfast
@vdberg
Onderzoek is groot woord. Heb gevraagd naar ervaringen. Die heb ik van meerdere personen gekregen. En ik zie dubbelingen met SP.
Workfastitem moet anders door met name naast de mensen te staan en niet te jagen op uitstroomcijfers. Verkeerde ‘succeskaders’ zijn meegegeven door de gemeente.
Kan Workfast dat niet zelf realiseren, dan andere organisatie.
Raad komt er nog over te spreken.
Groeten!
Als ik de bovenstande verhalen lees dan denk ik dat ze daar in Hollywood een psychologische drama film van kunnen maken, hoe triest en erg het ook is…
Als dat allemaal waar is dan vind ik dat de verantwoordelijke medewerkers van dat WerkFost voor onbepalde bepaalde tijd geschorst moeten worden tot er duidelijk wordt wat er allemaal gebeurt.
De wijze waarop sommige medewerkers zich gedragen en zich uiten heeft niks meer te maken met het feit dat iem zich aan bepaalde verplichtingen moet houden maar het is meer een vernedering en tegelijk demotivatie voor de werkzoekenden…
Schande!!!!
Sturmbahnfuhrertje spelen over de ruggen van mensen in een kwetsbare positie met een belabberde arbeidsmarkt. Bah!
Als ik de bovenstaande verhalen lees, kan ik niet anders concluderen dat WorkFast subiet gesloten moet worden. Echter, ik lees ook verhalen waar de schuld niet 100% bij WorkFast ligt. Ik hoop dat in het onderzoek deze nuance wordt meegenomen. Voor de uitkomst maakt dat overigens niks uit, er zitten genoeg gevallen bij waar WorkFast het wel helemaal verdient om te sluiten.
Als “insider” in de Zwolse arbeidsmarkt kan ik zeggen dat het over het algemeen slecht gesteld is met de motivatie van de gemiddelde Zwolse werkzoekende.
Zelfs ten tijde van hoge werkloosheid hebben uitzendbureaus en bedrijven de grootste moeite om vacatures (al dan niet tijdelijk) ingevuld te krijgen. Niet op komen dagen voor sollicitatie gesprekken en/of werkzaamheden is hier vrij normaal.
En dat is het niet !
Dat de goeden dan lijden onder de kwaden is een logisch vervolg.
Dat is niet alleen in Zwolle het geval, dat is in heel Nederland. Er wordt in het rapport gesproken over een ernstig zieke man die gedwongen wordt te gaan werken. Dat gaat natuurlijk te ver. Dat geval is uniek en het meerendeel van de werkloze bijstand ontvangers wil niet aan het werk en moet dan ook geen werkzoekende genoemd worden.
Kijk bijvoorbeeld eens deze documentaire van HollandDoc:
http://www.hollanddoc.nl/kijk-luister/documentaire/h/holland-doc-sta-me-bij.html
Hierin wordt een jaar lang de sociale dienst van Zutphen gevolgd. Mijn haren gaan recht overeind staan van de meeste werklozen. Niet willen werken omdat je fulltime vrijwillig in een speelgoedwinkel staat. Of niet willen werken omdat je niet voor een baas kunt werken en de maatschappij zo naar de klote is. Of niet willen werken omdat je zogenaamd voor je vrouw moet zorgen (waarvoor geen medische verklaring is) en later wel voor een hongerloon in de winkel van z’n zoon kunnen werken waarbij Sociale Zaken wordt gevraagd dat salaris even aan te vullen. En helaas komen ze er bijna altijd mee weg. Zo’n project als WorkFast is dus wat mij betreft precies wat er moet gebeuren zei het wel binnen acceptabele kaders. Veel werklozen die niet willen werken zullen gaan klagen ongeacht het traject dat ze door moeten. Dat er klachten zijn is dus niet zo vreemd.
Het soort werk wordt vaak aangegrepen als punt van kritiek. Maar als je kijkt wat voor werk er bij WorkFast wordt aangeboden hebben ze mijn inziens weinig reden tot mopperen: medewerker magazijn, productie, supermarkt, archief, horeca, zorg, receptie, facilitair, administratie, commercieel, bouwplaats, groen, terreinonderhoud, advertentieverkoper, stalhulp, webredacteur, beheerder sporthal, conciërge/huismeester, activiteitencoördinator, vrijwilliger buurtkamer, kok.
Tot slot. Deze mensen worden door Sociale Zaken betaald en daar hoort nu gelukkig een tegenprestatie bij (landelijk). Dat ze daarbij trachten (stimuleren, bemiddelen en motiveren) je voor een andere werkgever aan het werk te krijgen is mijn inziens meer dan logisch. Zo’n tegenprestatie hoort dan natuurlijk wel aan te sluiten op een vervolg en dat houdt in fulltime aan het werk, ongeachte de functie. Of je nou wil of niet.
Ik heb zelf als werkzoekende te maken gehad met WorkFast, en kan me eerlijk gezegd niet vinden in bovenstaande verhalen. Het is misschien heel lullig om te zeggen, maar sommige mensen hebben ook echt een schop onder hun kont nodig. En dat is precies wat WorkFast doet. Ik vond het ook niet leuk om zoveel te moeten solliciteren, maar het had wel als resultaat dat ik na 2 weken een fulltime baan had. Juist doordat het zo irritant is dat je vaak bij ze langs moet komen en je aan hun strenge regels moet houden heb je een stok achter de deur om snel aan de slag te gaan. Natuurlijk is dat niet leuk, maar de andere kant van het verhaal is dat heel veel mensen gewoon thuis zitten met een uitkering terwijl ze best zouden kunnen werken. Misschien niet het leukste werk of de beste arbeidsvoorwaarden, maar er is werk zat (bijv. callcenter).
Wat een verschrikkelijke verhalen, mensen motiveren is tot daaraan toe maar dit is niet de juiste manier!
@Blauwe Vingers Als we dan toch gaan gooien met links, dit heb je vast nog niet gezien: http://derekenkamer.kro.nl/seizoenen/rekenkamer-2011-2/afleveringen/07-10-2011
en trek met een de stekker uit de SP?PVV aub… die clubjes doen alleen iets met problemen die in de krant staan… toen die work-fast werd uitgevonden zaten die clubjes ook in het parlement etc… sliepen toen zeker.. of zaten in de “volks” krant te bladeren?>:(>:(
Ik lees hier voldoende voorbeelden waarvan ik denk; dat lijkt mij toch logisch als je serieus op zoek bent naar een baan. Bijvoorbeeld; het accepteren van reistijd, kinderen naar de opvang, persoonlijke hygiene, altijd bereikbaar zijn, op tijd op afspraken komen.
Als je dat soort zaken niet op kunt brengen, dan ben je een uitkering niet waard.
@Anathema
Ik heb de uitzending gezien. Jammer dat je zo simpel alles voor waarheid aanneemt. Mooi stukje spraakmakende tv, maar objectief is het niet. Zo worden er alleen mensen aan het woord gelaten (in alle afleveringen) die het standpunt onderbouwen, niet die het tegenspreken.
Om wat voorbeelden te noemen:
47% van de werklozen doet vrijwillegerswerk. Als je goed luistert hoor je ook dat dat slechts voor 3.7 uur per week is. Die vrijwillegers zijn nodig, dat lijkt me ook logisch. Maar als je wat verder doordenkt kun je de conclusie trekken dat die 47% met die 3.7 uur per week al voldoende is om de boel draaiende te houden. Werken ze allemaal 7.4 uur in de week vrijwillig (evt. bij verschillende instanties), kan het met de helft minder vrijwilligers. Hoe dan ook kun je uit die mooie voorstelling van het nut van werkloze vrijwilligers ook beredeneren dat er dus genoeg werklozen wel aan het werk kunnen.
In de uitzending zijn weer tal van voorbeelden van mensen die gewoon niet willen. Zo gaf de vrijwillige aardbeienteler aan niet te willen reizen of verhuizen voor een baan omdat het salaris waarschijnlijk toch te laag is en omdat hij vindt dat het werk maar naar hem toe moet komen. De alleenstaande moeder van 3 kinderen vertelt over haar karige bijstand van 900 euro en haar hoge huur van 495 euro. Over alimentatie en huur-, zorg- en kindertoeslag wordt niet gesproken. Als ik het uiterlijk, haar kleding, haar woning en inrichting zo zag moet ze zich schamen dat ze zich tot deelname aan het programma heeft laten verleiden. Een regelrecbte belediging voor de meeste mensen in de bijstand die er heel wat minder chique bijzitten.
Dan schetsen ze de situatie dat Polen ons geld opleveren omdat ze belasting en premie betalen. Ze vertellen er alleen niet bij dat ze na 3 maand hier gewerkt te hebben het verdiende geld mee terugnemen naar Polen en daar uitgeven. Als je werkloze Nederlanders aan het werk zet, moeten ze ook premie en belasting betalen en geven ze het geld wel hier uit. Maar dat wordt niet benoemd.
Het mooiste vind ik nog de stelling dat werklozen nodig zijn om de vacatures die vrijkomen op te vullen en daarmee de arbeidsmarkt dynamisch te houden. Volkomen mee eens. Dat kan niemand bestrijden denk ik. Maar dan moet een werkloze wel willen werken en juist daar zit het probleem. De werkloosheid groeit en de aluminiumfabriek in de aflevering van De Rekenkamer krijgt gewoon geen Nederlandse reacties op zijn vacature. Uiteraard is hij vervolgens blij dat de vacature wordt opgevuld door een Pool met als voordeel dat die goedkoper is. Helaas gaat die over 3 maanden wel weer terug naar Polen en moet een nieuwe werknemer opnieuw alles aangeleerd worden.
Het heeft allemaal twee kanten. Helaas worden in programma’s als de Rekenkamer (net als de meeste andere media en programma’s, zelfs het journaal) maar 1 kant (over)belicht.
@ Ap, kun je dat ook recht in het gezicht van de mensen zeggen die het al verdomd zwaar hebben, mentaal en lichamelijk achteruit zijn gegaan??
Het is niet zo maar dat er niet alleen vermoedens zijn en dat er verkeerd beleid wordt gevoerd maar het is een FEIT!
Ik ben echt geschroken toen ik het las, dit is niet normale gang van zaken waarbij mensen aan het werk geholpen moeten worden dit kan zo niet!!!
@br
Het lijkt mij juist wel een normale gang van zaken dat iemand die een uitkering ontvangt, er alles aan doet om er voor te zorgen dat er weer zo snel mogelijk een baan gevonden wordt.
Dat lijkt mij ook een uitstekend beleid.
Als iemand lichamelijk of geestelijk gehandicapt is, dan zijn daar uiteraard allerlei voorzieningen voor, maar volgens mij hebben we het daar in deze gevallen niet over.
@ Blauwe vingers Je gaat er wel heel makkelijk van uit dat alle werklozen werkloos zijn omdat ze niet willen werken. Veel werklozen doen vrijwilligerswerk omdat ze graag werken. Trouwens vrijwilligerswerk wordt niet geduld bij Workfast waar het topic tenslotte over gaat.
Verhuizen voor een baan is een utopie, ten eerste kost het je een boel geld wat werklozen nou eenmaal niet hebben (om over schaarste van betaalbare woningen nog niet te spreken) ten tweede is het maar de vraag hoe lang je dan weer werk hebt en wat dan, weer verhuizen?
De documentaire Sta me bij waar jij naar verwijst is al vier jaar oud en zeer zeker niet gefilmd bij Workfast, die zouden nooit camera’s toelaten om hun schimmige zaakjes te laten vastleggen.
Natuurlijk heb je werklozen nodig voor het opvullen van vacatures maar er is op het moment te weinig werk om iedereen te voorzien. De oplossing ligt niet in het treiteren van werklozen zoals Workfast doet.
Blauw vingers, wie zijt gij?
Als ik de ervaringen opgetekend door de SP op me laat inwerken dan zie ik verschillende categorieën. Slordige miscommunicatie en doorgeschoten drammerigheid door Workfast (bv verzette afspraak en tussendoor komende sollicitatie, sic). Vooroordelen en vooringenomenheid (bv homoseksuele man en de ervaren sfeer van “je wilt niet”). Het korten van de uitkering lijkt erg snel en kort-door-de-bocht vaak als machtsmiddel ingezet te worden; in sommige ervaringen komt het meer als doel dan als middel over (bv alles aangrijpen dat tot repercussies leidt).
Een aantal verhalen geven sterk de indruk dat Workfast doorgeschoten is. Vroeger soft en meelevend; nu keihard op sancties gericht.
Anderzijds deel ik ook de bemerkingen van Erwin, Japser en blauwe vingers, dat je uit sommige verhalen ook kunt halen dat een groep mensen het wel best vindt in de bijstand. Een groep die de bijstand niet als vangnet ziet voor als het je niet lukt om een baan te vinden, maar als een recht om hun leven in te delen zoals het hen goeddunkt. Verhalen over de eis voor bijstand om te voorkomen dat iemand een studielening aanvraagt of de moeder die thuis wil zijn voor haar kinderen, spreken mij niet aan. Die vind ik een uiting van verwend gedrag.
Werkloosheid maakt passief en inactief. Dat is niet de schuld van de mensen die het overkomt, maar het gebeurt wel. Afhankelijkheid van een uitkering geeft ook geen zelfvertrouwen, omdat je minder dan andere mensen vorm kunt geven aan je eigen leven. Je moet altijd maar weer afwachten of een regeling veranderd of afgeschaft wordt.
Dat sommige werklozen een spiegel voorgehouden moet worden en dat zij dat niet prettig vinden, vind ik niet zo vreemd. Dat betekent echter niet dat iedereen door dezelfde wasstraat gehaald moet worden.
@Anathema
Volgens mij valt het mijn aanname wel mee en baseer ik me vooral op de door jou aangedragen uitzending van de Rekenkamer en de documentaire die ik zelf heb gepost. Over mensen die niet kunnen werken door bijvoorbeeld ziekte heb ik me in een eerdere post al uitgelaten.
Mijn betoog ging meer over het feit dat jij alles wat in die uitzending van de Rekenkamer voor waarheid aanneemt terwijl het eenzijdig belicht wordt. Zo makkelijk ligt het allemaal niet. Het programma is vooral bedoeld om ook de andere kant te belichten van datgene waar over het algemeen iedereen dezelfde mening over heeft. In dit geval: werklozen kosten ons (teveel) geld. Dat het ook voordelen heeft is niet bij iedereen duidelijk en wordt met een licht kosmische toon voorgeschoteld. Om dat dan meteen als waarheid aan te nemen gaat volledig aan het doel van het programma voorbij.
Wat betreft dat verhuizen pik je specifiek dat eruit. Het gaat over de bereidwilligheid om weer aan het werk te gaan. Deze man zei letterlijk: ik ga niet verhuizen, het werk moet maar naar mij toekomen. Een beetje hetzelfde als mensen die op LinkedIn zetten: op zoek naar een leuke uitdaging. Alsof het werk naar jou toekomt en je er zelf niets voor hoeft te doen?! Bovendien zijn er werkgevers bereid te helpen (ook financieel) met verhuizen. Je vraagt je af hoe lang je dan werk hebt? Als dat de instelling is, dan zegt dat meer dan genoeg. Waarom zou je dan nog je bed uitkomen want je weet immers ook niet wanneer je deze wereld verlaat.
Je beweert dat WorkFast geen camera’s toelaat om zo haar schimmige werkwijze te verhullen. Weet jij meer dan in dit artikel staat? Of trek je wederom conclusies op een eenzijdig belicht rapport opgesteld door een partij die elke rel misbruikt om punten te scoren?
En tot slot vraag ik me af waar jij op baseert dat er te weinig werk is? Zolang Nederlandse bedrijven Oostblokkers kunnen voorzien van een baan, is er werk genoeg. Helaas voelen de meesten werklozen zich te goed om asperges te telen, tomaten te plukken, in de bouw te werken, etc.. Verwende werklozen die gewoon aangepakt mogen worden. Een en ander uiteraard volgens menselijke normen en waarden. Een werkloze vertellen dat hij ruikt, wat aan zijn uiterlijk of kleding moet doen of op tijd moet komen is daarbij meer dan aan de orde. Een toekomstig werkgever ziet je aankomen, stinkend, vieze kleren en 10 minuten te laat op je sollicitatiegesprek. Bij mij kon je direct weer vertrekken.
@Blauwe vingers Op zulke insinuaties ga ik niet in.
Dat is wel het makkelijkst ja. De pot verwijt de ketel.
Blauwe vingers werkt vast aan de kant van uwv/workfast. Hij/zij ziet zijn baan verloren gaan.
Sneue reactie, Suze. Bang dat Blauwe Vingers een punt heeft? Vind je het daarom nodig om zijn inbreng “verdacht” te maken door te suggereren dat hij een belang heeft? Ga liever inhoudelijk op hem in. Vind jij dat een samenwonende student recht heeft op een bijstandsuitkering terwijl hij een studielening kan aanvragen, net zoals duizenden andere studenten doen?
Dame voor het geval dat, lees onderstaande links van de stentor.
http://www.destentor.nl/regio/uwv-zwartboek-deel-5-tegenwerking-1.4373318
Dus als ik allemaal negatieve berichten over een bepaalde instantie verzamel en die in een artikel zet is die instantie opeens slecht? Wees toch eens kritisch!
Die man uit Hoogmade belt na een half jaar maar eens met het UWV. In de tussentijd gewoon en goedlopend bedrijf en uitkering. Niet echt handig, maar wel met het vingertje naar het UWV wijzen. Onder andere door dit te zeggen: “Ronduit slechte werkcoach, geen contact mogelijk, geen oplossingsgerichte houding, beschuldigend, aanmatigend, ambtenarenhouding. Ik kan niet geloven dat ze in hun radiospotjes claimen dat ze ??bouwen aan perspectief??, terwijl ze alleen maar een controlerende functie hebben…” Wat een reactieve opstelling zeg. Het gaat hier toch om zelf initiatief. Deze man had liever alles voorgekauwd gekregen zo te lezen.
Dingen als geweigerd wegens leeftijd vind ik ook vreemd. 1 keer is tot daar aan toe, maar 2 keer lijkt me sterk. Dit mag wettelijk niet eens. Als er een leeftijdsgrens is moet dat duidelijk in de vacature staan. Iedereen weet dat leeftijd een (grote) rol speelt bij een sollicitatie en dat er mensen om deze reden geweigerd worden, maar dit als motivatie gebruiken zul je sporadisch tegenkomen. In een rechtszaak heb je dan een goede kans.
Al die verhalen hoor je van 1 kant! En nee, ik werk niet voor UWV/WorkFast of wat voor dergelijke instantie dan ook.
Ik ben toch meer op de hand van Blauwe Vingers. Maar ook (of juist) een eenzijdig onderzoek naar misstanden verdient een nader onderzoek. De uitslag kan alleen niet vooraf vastliggen (wat voor veel reageerders wel het geval lijkt)
Daarnaast erger ik mij ook kapot aan media die zich presenteren als ‘nieuws’, maar ondertussen een standpunt innemen en daar sensationele voorbeelden en ‘deskundigen’ bij verzamelen (Zembla als meest extreme voorbeeld). Nu dus ook De Stentor, die daarmee behoorlijk in mijn achting is gedaald.
Op basis van een deel van de bovenstaande ‘klachten’ concludeer ik de Workfast ook veel goed werk verricht. Je moet tegen iemand zeggen dat ie stinkt. Je moet iemand duidelijk maken dat het not-done is te laat te komen op een afspraak/ sollicitatie (zorg maar dat je 15 minuten te vroeg bent, dan heb je tijd om oude vrouwtjes te helpen). De klagers zijn wel erg gericht op externe oorzaken.
Dat neemt niet weg dat er ook dingen mis lijken te gaan en dat ik me afvraag in hoeverre druk en intimidatie nu de meest effectieve manier is om de gewenste verandering te bereiken.
@suze Nu kom je voor de 2e keer aan met een artikel over het UWV. Dat is toch echt een andere organisatie dan Workfast waar dit artikel over gaat. De inhoud van de klachten over het UWV is ook anders dan die van Workfast. En de situatie van werklozen met WW of een bijstandsuitkering is ook anders.
Reageer eens op mijn vraag wat je vindt van die klacht van de samenwonende student die geen lening wil, maar via zijn vriendin een hogere bijstandsuitkering. Valt dat voor jou onder onder het “vangnet” dat de bijstand is?
Het brede scala van functies valt helaas erg tegen. Was het maar zo breed. Iedereen bij workfast moet de schoonmaak in, het maakt niet uit hoe je bent opgeleid. Ik ben een vrouw van 57 jaar, altijd gewerkt, in het bezit van drie HBO-opleidingen maar de werkgevers willen me niet meer. Ik ben te oud. niet te oud om te schoonmaken, volgens workfast. Daar heb ik dan voor gestudeerd en bovendien ook zonde van al mijn ervaring, die ik beter kan gebruiken.
Dat is niet waar patsy. Ik kreeg via WorkFast een prima callcenter baan aangeboden. Waar overigens mannen en vrouwen van jong tot oud werkten, het grootste deel ook met HBO niveau.
Een prima callcenterbaan. 😮
Ondertussen, aan de andere kant van de lijn bij de klantenservice :'(
Jammer dat er in deze tijd van grote arbeidsschaarste zo op mensen gejaagd wordt die daar niks aan kunnen doen. Laat ze dan eerst eens die beroepswerkelozen aanpakken die al twintig jaar ‘niks kunnen vinden’ maar altijd graag hun handje ophielden. Ik denk dat die nu even wat meer aandacht verdienen.