Man vermist in Zwolle

Zwolle – Sinds zaterdagmorgen is de politie op zoek naar een 26-jarige man. Hij heeft twee afscheidsbrieven achtergelaten. Er werd een Burgernet actie gestart.

Signalement: 1,90 meter lang, stevig postuur, baardje, bruin haar aan beide zijkanten opgeschoren en de rest naar een kant gekamd, licht gekleurd bloemetjesshirt en draagt een korte blauwe spijkerboek. De man heeft blauwe ogen, rode Adidas slippers aan met een witte band, hij rijdt mogelijk op een zwarte opa herenfiets met een dubbele stang en een mandje voorop. Ziet u de man, bel dan de politie.

Gerelateerde Berichten

(Automatisch gegenereerd)

19 gedachten over “Man vermist in Zwolle”

  1. Als iemand er voor kiest om afscheid te nemen van het leven, wie zijn wij dan om hem tegen te houden ?
    Ik hoop alleen dat hij geen anderen daarin betrekt zoals een machinist of zo.
    Het blijft triest dat zo iemand kennelijk geen andere uitweg ziet.

  2. Op de burgernet app kun je zien waar vandaan en het is Holtenbroek “Porporastraat”. Triest ik hoop dat de naasten snel wat horen of duidelijkheid krijgen.

  3. @bolletje Dat ben ik niet me je eens. “Wij” zijn de samenleving die zorg moet hebben voor elk van haar mensen die in nood is. Met goede hulp kan het zijn dat mensen de mooie kant van het leven weer gaan zien. Voor de nabestaanden is zo’n keuze ook vreselijk.

  4. @Dame: Waarom moet iemand die zwaar psychisch ziek is altijd maar behandeld worden terwijl iemand daar misschien wel helemaal klaar mee is en klaar is met het leven? Veel psychische patiënten kunnen en/of willen die zgn. “mooie kant” van het leven misschien wel helemaal niet meer zien. Het zou dan humaan zijn om deze mensen op een nette manier uit het leven te laten stappen, zodat ze geen dingen doen waarmee ze een ander belasten.
    Ook niet alle lichamelijke ziekten kun je behandelen, waarom de psychische dan altijd wel, desnoods verplicht? Dat moeten “we” eens loslaten.

  5. Misschien ken jij deze man wel, Yvon. Ik niet. Ik kan dus ook geen uitspraken doen over hem dat hij “zwaar psychisch ziek” is. In het algemeen snap ik wat je zegt. Die mensen die ernstig psychisch lijden zijn er en ik begrijp dat mijn optimistische oproep voor hen geen antwoord is.
    Anderzijds behoren lang niet alle suicidale mensen tot die categorie. Vind jij dat de samenleving helemaal geen verantwoordelijkheid heeft voor die groep mensen?

  6. @Dame: Als er een groep patiënten is die veel meer hulp zou moeten hebben dan ze krijgen zijn dat wel de mensen met (zware) psychische klachten. In deze groep zijn er nogal wat mensen die buiten de boot vallen omdat ze niet bereikbaar zijn of als ze wel om hulp vragen er te grote wachtlijsten zijn of een te hoge eigen bijdrage, etc.. De overheid doet soms net of het hebben van een psychische ziekte aanstelleritis is waarmee met de behandeling wel even gewacht kan worden.
    Ik vraag mij af hoe patiënten en medici zouden reageren als mensen met bijv. kanker ook zo behandeld zouden worden? “Kom over een half jaar maar terug, dan kijken we wel of we iets voor u kunnen doen”. Die 2-deling stoort mij meer dan mateloos.
    Wat denk jij dat je als samenleving aan dit probleem kunt doen? Een praatje met iemand maken, een bakje koffie met iemand doen zal, wat meer werkelijk met elkaar begaan zijn zal wel ietsje kunnen helpen maar is maar een druppel op een gloeiende plaat. De samenleving is geen professional die een psychische klacht zomaar even laat verdwijnen als sneeuw voor de zon; dat kan bij een kankerpatiënt ook niet. Ik denk dat de samenleving steeds meer individualistischer is ingesteld, kun je niet meekomen, heb je problemen dan ben je niet interessant genoeg om mee om te gaan. Dat is de keiharde werkelijkheid. En bovendien rust op psychische klachten nog steeds een enorm taboe wat men liever bedekt wil houden.

  7. Een triest verhaal. Brengt bij mij weer herinneringen naar boven toen mijn vader zelfmoord pleegde. Het is te hopen dat die jongeman in levende lijve gevonden wordt en de nodige hulp krijgt die hij nodig is.

  8. Katje dit is geen zinloze discussie deze persoon is de eerste niet in deze omstandigheden en zal helaas ook niet de laatste zijn .
    Dus het ie erg goed om hier over te discusieren

  9. @Yvon Helemaal eens. Voor mij is de (niet)hulp die geboden wordt ook onderdeel van de samenleving. Voor mij is “de samenleving”, niet alleen de medemensen, maar ook de systemen waarmee “we” kennelijk genoegen nemen. Triest.
    Het gaat er mij om dat ik geen genoegen wil nemen met “iemand is niet te helpen”, hoewel ook ik besef dat dat in sommigen omstandigheden knap lastig, zo niet onmogelijk is.

Reacties zijn gesloten.