Bagger

Column Rakker

‘Sollut met Nathalie te maak’n emm’n?’ ‘Wat, bennie gek? Daggie dat now wèrkluk? ‘ ‘Mûjje kiek’n. Ze groav”n de ele grachte of. Daddoen ze toch nie veur niks. Of wel dân?  En die witte pakk’n van die keerls. Dabbint geen baggeroars, vroag mee wat!’

Ze hangen over de brugleuning en volgen elke beweging van de grote grijper die in het zwarte water van de stadsgracht verdwijnt om na wat geborrel weer traag en druipend aan de oppervlakte te komen.

Een dikke grijszwarte smurrie wordt op een soortement schans geplenst. Op het lange schip staan een paar mannen in spierwitte overals ingespannen naar de smurrie te kijken. De mannen doen denken aan spannende journaalbeelden. Een lijk onder een wit laken, een ijlings opgezette tent midden op straat en mannen in witte overals die minutieus de omgeving afkammen. En die witte pakken bij zwartdrabberig werk, maken de situatie op zijn minst verdacht.

‘Iejjebtut toch wel ‘ezien, die Joran. Die Van der Sloot, hè? Lieg’n daddie vent dut. Die lult alles beej mekander. Weettie waddaddik denke? Die Peter  R. de Vries hè, die eb weer een neie theorie. Dat jonk eb eur in de Zwolse grachte ‘egooid’.

De beide oudjes kijken elkaar aan alsof zojuist de grootste ontdekking van de wereld is gedaan.

‘Verdomd. Ie kunn’n wellus geliek ‘emm’n. Dat jonk is in zien eerste leug’n niet ‘estikt. Enne ie eu’rn d’r ook niks meer van op de tillevisie. Das wel vremd’.

Inmiddels is de grijper weer in het water verdwenen om een verse greep in de Zwolse grachtbodem te doen.

’t’Is toch eig’noardug dazze nog geen liek ‘evund’n ‘emm’n. Of nieddân. Maar azze’eur ier vind’n dan angt dat jonk. Dan willik wellus ‘eur’n waddadde te zegg’n eb’. Hij neemt een laatste trek aan zijn stompje sigaar.

‘D’r wûrdt een boel ‘ekletst. Iederiene lult maar wat. Maar gieniene diejjut  weet’.

‘Zeg dat wel, gieniene diejjut weet.’ Met een nadenkende blik werpt hij het nagloeiende stompje in het water en vervolgt: ‘Let op mien woord’n ze vind’n niks. Ze vind’n geen liek. Deur op Aruba niet en ier in Zwolle elemoale niet.  En zakkoe zegg’n weurumme niet? Dat meissie, dat issur gewoon vandeur. Vroag mee wat’.

‘Nou ik mutt’r ook vandeur’, antwoordt de ander terwijl hij zich wat stijfjes van de brugleuning losmaakt. ‘Ik lèzze morg’n wel in de krante waddad’ran d’and is. Tis toch allemaole bagg’r. Tot morg’n dan maar weer? ‘

‘Tot morg’n’.

In tegenovergestelde richting verlaten ze de brug.

Rakker