In mijn vorige column had ik het over een ‘oorlog’ in medialand. Die oorlog ging over het populaire Tv-spelletje Lingo – dat van de kijkbuis weggehaald dreigt worden.

Toen ik afgelopen zaterdagmorgen 14 oktober de krantenkop ‘Heuse oorlog rond tv-monument Lingo’ dacht ik gelijk – wat te doen bij een eventuele ramp. Ik las de voorlichtingskaart – die altijd in mijn  elektriciteitskastje hangt – met daarop wat bruikbare adviezen. Maar wat denk je? Er stond helemaal niets over mediarampen in. Ik bleef kalm en las gelukkig dat ik bij dit soort gevallen mijn radio en/of Tv aan moest zetten. Ik zette beide aan – met de volume knoppen op volle sterkte – want ik wilde natuurlijk niets missen. Ik had immers nog nooit een mediaoorlog meegemaakt en wist dan ook niet wat zo’n oorlog allemaal voor gevolgen voor mij zou kunnen hebben. Na twee uur met een thermoskan koffie en wat broodjes onder mijn trapkast te hebben gezeten – werd het mij duidelijk. Dit was een héél andere oorlog. Dit was een oorlog tussen 800.000 trouwe Lingo- kijkers – en zij die beslissen hoelang daar nog naar gekeken mag worden. Er zijn in Den Haag al Kamervragen over gesteld – dus dat hoeft ons stadsbestuur gelukkig niet meer te doen.

De eerstkomende raadsvergadering zal uit protest worden gestart met het kijken naar LINGO – zodat iedere Zwollenaar weet – dat een spelletje als LINGO – net als politieke spelletjes – gewoon bij ons volksvermaak behoren –  en dus óók bij ons stadsbestuur gegarandeerd in goede handen is. Nietwaar college en raadsleden? 

Polleke

Beste lezers en lezeressen van deze website,

Elk zich zelf respecterend dag- en weekblad heeft een columnist in dienst – om het harde en vaak niet te begrijpen nieuws van stad en wereld – enigszins te relativeren.

En dus dacht de redactie van WeblogZwolle.nl – waarom zouden wij als nieuwe media – daar óók niet wat mee doen? En zó kwam het – dat ene Polleke (ik dus) afgelopen maand uit de Zwolse klei ben getrokken – om die taak op mij te gaan nemen. Dat ik het vak van columnist misschien nog niet altijd even goed in mijn vingers zal blijken te hebben – neemt u mij hopelijk niet ál te kwalijk. Ik doe mijn best en bied bij voorbaat al mijn excuses aan als ik bij wie dan ook – iets te hard op gevoelige teentjes ben gaan staan – waardoor mensen zich eventueel beschadigd en/of gekwetst zouden kunnen voelen. Maar met al té overgevoelige teentjes – kan en zal ik echter geen rekening houden – want dan kan ik mijn pen als columnist net zo goed gelijk aan de wilgen hangen.

Ik hoop dat ik vaak een relativerende glimlach op de wangen van u lezers zal weten te bewerkstelligen.

Als dát mij lukt – dan hou ik er óók lol in.

Vriendelijke groet,

Polleke